Sa araw na ito ating alamin ang tungkol sa Pag-ibig sa tinubuang lupa. Tara na at sabay saby tayong matuto.
Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya sa pagka-dalisay at pagkadakila gaya ng pag-ibig sa tinubuang lupa?Alin pag-ibig pa? Wala na nga, wala.
Ulit-ulitin mang basahin ng isipat isa-isahing talastasing pilitang salita’t buhay na limbag at titik ng isang katauhan ito’y namamasid.
Banal na pag-ibig! pag ikaw ang nukal sa tapat na puso ng sino’t alinman, imbi’t taong gubat, maralita’t mangmang nagiging dakila at iginagalang.
Pagpupuring lubos ang palaging hangadsa bayan ng taong may dangal na ingat,umawit, tumula, kumatha’t sumulat,kalakhan din niya’y isinisiwalat.
Walang mahalagang hindi inihandogng may pusong mahal sa Bayang nagkupkop,dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod, buhay ma’y abuting magkalagot-lagot.
Bakit? Alin ito na sakdal nang laki na hinahandugan ng buong pag kasina sa lalong mahal na kapangyayari at ginugugulan ng buhay na iwi.
Ay! Ito’y ang Inang Bayang tinubuan,siya’y ina’t tangi na kinamulatanng kawili-wiling liwanag ng araw na nagbigay init sa lunong katawan.
Sa kanya’y utang ang unang pagtanggap simoy ng hanging nagbigay lunas,sa inis ng puso na sisinghap-singhap,sa balong malalim ng siphayo’t hirap.
Kalakip din nito’y pag-ibig sa Bayanang lahat ng lalong sa gunita’y mahalmula sa masaya’t gasong kasanggulan.hanggang sa katawa’y mapasa-libingan.
Ang nanga karaang panahon ng aliw,ang inaasahang araw na daratingng pagka-timawa ng mga alipin,liban pa ba sa bayan tatanghalin?
.At ang balang kahuy at ang balang sangana parang niya’t gubat na kaaya-ayasukat ang makita’t sa ala-alaang ina’t ang giliw lumipas na saya.
Tubig niyang malinaw sa anaki’y bulog bukal sa batisang nagkalat sa bundok malambot na huni ng matuling agos na baka aaliw sa pusong may lungkot.
Sa aba ng abang mawalay sa Bayan!gunita ma’y laging sakbibi ng lumbaywalang ala-ala’t inaasam-asam kundi ang makita’ng lupang tinubuan.
Kung ang bayang ito’y nasa panganibat siya ay dapat na ipagtangkilik ang anak, asawa, magulang, kapatidisang tawag niya’y tatalikdang pilit.
Datapwa kung ano ang bayan ngkatagal uganay nilalapastangan at niyuyurakan katwiran, puri niya’t kamahalan ng sama ng lilong ibang bayan.
Di gaano kaya ang paghinagpisng pusong Tagalog sa puring nalait at aling kaluoban na lalong tahimik ang di pupukawin sa paghihimagsik?
Saan magbubuhat ang paghihinayangsa paghihiganti’t gumugol ng buhaykung wala ring iba na kasasadlakankundi ang lugami sa kaalipinan?
Kung ang pagka-baon niya’t pagka- busabossa lusak ng daya’t tunay na pag-ayopsupil ang pang-hampas tanikalang gaposat luha na lamang ang pinaa-agos
Sa kanyang anyo’y sino ang tutunghay na di-aakayin sa gawang magdamdam pusong naglilipak sa pagka-sukaban na hindi gumugol ng dugo at buhay.
Mangyari kayang ito’y masulyap ng mga Tagalog at hindi lumingap sa naghihingalong Inang nasa yapak ng kasuklam-suklam na Castilang hamak
Nasaan ang dangal ng mga Tagalog,nasaan ang dugong dapat na ibuhos? bayan ay inaapi, bakit di kumikilos?at natitilihang ito’y mapanuod.
Hayo na nga kayo, kayong nanga buhaysa pag-asang lubos na kaginhawahan at walang tinamo kundi kapaitan,kaya nga’t ibigin ang naaabang bayan.
Kayong natuyan na sa kapapasakitng dakilang hangad sa batis ng dibdib muling pabalungit tunay na pag-ibig kusang ibulalas sa bayang piniit.
Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak kahoy niyaring buhay na nilanta’t sukat ng bala-balakit makapal na hirapmuling manariwa’t sa baya’y lumiyag.
Kayong mga pusong kusang inuusalng daya at bagsik ng ganid na asal,ngayon ay magbangon’t baya’y itanghal agawin sa kuko ng mga sukaban.
Kayong mga dukhang walang tanging sikap kundi ang mabuhay sa dalita’t hirap, ampunin ang bayan kung nasa ay lunas sapagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.
Ipahandog-handog ang buong pag-ibig hanggang sa mga dugo’y ubusang itangis kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatidito’y kapalaran at tunay na langit