Sa araw na ito ating alamin ang kwento ni Solampid. Tara na at sabay sabay tayong matuto.
Noong unang panahon, may mag-asawang datu at ba’i sa Agamaniyog na may isang anak na babae na nagngangalang Solampid. Pinag-aral siya sa isang paaralan sa Antara a Langit na matatagpuan sa pagitan ng langit at lupa. Ipinadala siya upang mag-aral ng Banal na Qu’ran, hanggang sa umako siyang napakagandang dalaga.
Naging guro niya si Somesen sa Alongan. Hingi nagtagal, nagkasakit ang datu ng Agamaniyog. Malubha ang sakit nito at ipinaalam kay ni Solampid. Umuwi si Solampid at pinuntahan ang kanyang ama.
“Oh ama, ano ang nangyari sa’yo?” ang nag-aalalang tanong ng dalaga. Sumagot sa kanya ang ama, “Mahal kong anak, malapit na yata akong mawala sa mundong ito. Gusto kong basahin mo sa akin ang Qu’ran bago ako mamatay at huwag mong kalilimutang mag-abuloy sa mga mahihirap o magbigay ng ‘sadaka’ sa aking pangalan.”
“Oo, ama, ikinagagalak ko pong gawin lahat ng kahilingan mo,” ang sagot ni Solampid. Umupo siya sa tabi ng amang maysakit at sinimulan niya ang pag-awit ng bawat bersikulo ng Qu’ran. Nang marinig ang kanyang boses, tumigil ang ihip ng hangin at ang mga dahon ay tumigil sa paggalaw. Pati na rin ang mga ibon ay tumigil sa paglipad upang makinig sa pag- awit ni Solampid. Pagkatapos na mabasa niya ang Qu’ran, namatay ang kanyang ama.
Tumangis nang malakas ang dalaga, “Nanalangin ang lahat sa kaisa-isa nating Panginoon! Oh ama, bakit mo kami iniwan sa mundong ito?” Umiiyak si Solampid patungo sa kanyang ina at niyakap ito. Umiiyak din ang lahat ng nasa bahay. Inihanda ang datu para sa kanyang libing. Pagkatapos ng pagdadasal, inilibing ang datu sa Agamaniyog. Sumunod naman ang pang-araw-araw na dasal at pagkatapos, bumalik na si Solampid sa Antara a Langit.
Pagkatapos ng ikasandaang araw mula nang mamatay ang ama ni Solampid, bumalik na siya para sa isang kaugaling sinusunod ng kanyang ama. Tinulungan ni Solampid ang kanyang ina sa paghahanda ng pagkain para sa mga bisita. Nang mga oras na iyon, nanonood sa kanya ang kanyang guro na si Somesen sa Alongan at inihulog niya ang isang sulat na may larawan niya para kay Solampid. Sinadya niyang ihulog ang mga ito sa harap ni Solampid. Kinuha ng ba’ing Agamaniyog ang sulat na may larawan. Pumasok kagaad ito sa kanyang silid at itinago ang sulat. Bago niya itinago, tiningnan muna niya ang larawan ni Somesen sa Alongan at humanga siya sa kagandahang lalaki nito.
Abala naman si Solampid sa paghahanda ng pagkain para sa mga bisita at pagkatapos ay pinakain niya ang lahat ng mga naroroon. Para sa alaala ng kanyang ama ang paghahandang ito. Pagkatapos ng lahat, pumunta na si Solampid sa “lamin”, ang tore ng prinsesa upang matulog. Nanaginip siya na may isang matandang lalaki na pumunta sa kanya at nagsabing, “Solampid, hindi mo ba alam na si Somesen ay naghulog ng sulat at larawan para sa iyo ngunit kinuha ng inyong ina at doon itinago sa kanyang kahon? Gumising ka at buksan mo ang kahon at kunin mo ang sulat.” Gumising si Solampid at sinunod ang sinabi ng matanda. At natagpuan niya doon ang sulat at larawan. Binasa niya ang sulat.
Para sa ina ni Solampid ang sulat at nagsasabing umiibig si Somesen sa Alongan kay Solampid at gusto rin niyang pakasalan ito. Sinunog ni Solampid ang sulat. Kinuha niya ang larawan at dali-dali siyang umalis ng bahay. Nang dumating ang kanyang ina, kaagad namalayan niyang bukas ang kanyang kahon. Nalaman niyang wala na ang larawan at sulat. Alam din niya na walang ibang magbubukas ng kahon maliban sa kanyang anak. Pumunta siya sa “lamin” ngunit wala na si Solampid.
Bumaba siya at nakita niya itong papalayo na sa “torongan”. Galit na galit ang ina ni Solampid. Kumuha ito ng kutsilyo at nagbalak na patayin si Solampid. Muntik na niyang maabutan ito ngunit tumalon ito sa ilog. Lumangoy siya hanggang sa makarating sa kabilang dako ng ilog. Lumakad siya nang lumakad hanggang sa makarating siya sa isang bahay na may dalawang matanda. Bingi ang isang matanda at bulag naman ang isa. Pumasok kaagad si Solampid sa bahay at nagtago. Dali-dali niyang isinara ang pinto. Maya-maya, dumating ang kanyang ina, hinanap si Solampid doon ngunit nabigo siya. Hindi niya nakita si Solampid kaya bumalik siya sa kanilang bahay.
Pagkaraan ng ilang araw, may tatlong magkakapatid na binatang dumating sa bahay na pinagtataguan ni Solampid. Nagtago si Solampid sa silid ngunit nakita rin siya. Nakinig ang magkakapatid sa kanyang kuwento at napagkasunduan nilang ituring siya na kanilang sariling kapatid. Dahil sa natuklasan din nilang may maganda itong boses, pinakiusapan ang kanila gurong si Rajah Indarapatra na tanggapin si Solampid na isa sa kanilang mga mag-aaral. Hindi nagtagal umibig si Rajah Indarapatra kay Solampid at pinakasalan ito.